REGINA ELENA

 

“«Τι κάνεις εσύ εδώ;» τόλμησε να ρωτήσει στον ενικό το εκτελεστικό όργανο, αντί να κάνει υπόκλιση. Εμένα, την Βασίλισσα Όλγα, μια Ιταλίδα Novecento κόρη του Κάρλο Μπουσκαλιόνε και του Αμεντέο Φαβέρο. Τι κάνω εδώ; Έχασα μια από τις 240 κλίνες μου και ήρθα να δηλώσω την εξαφάνιση της, μου ‘ρθε του να πω.”

“Αρχικά γιατί πήγατε εκεί;”

“Για  να αλλάξω την ταυτότητα μου. Να μετονομαστώ όπως πρώτα, όπως τότε που ήμουν νέα, υγιής και όμορφη. Τότε που όλοι έτρεχαν σε εμένα όταν με είχαν ανάγκη, όταν υπέφεραν, κι εγώ τους φρόντιζα. Να γίνω ξανά σημαντική, απαραίτητη. «Το όνομα μου πρέπει να επανακαταχωρηθεί ως Regina Elena», είπα με στόμφο.“

“«Η αλλαγή του ονόματος γίνεται στο Ειρηνοδικείο και του επωνύμου στον Δήμο» απάντησε χωρίς καν να με κοιτάζει στα μάτια, μετά μου τύλιξε μια κορδέλα ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΕΝΟ και με πέταξε έξω από το Αστυνομικό Τμήμα.”

“Κι εδώ πως βρεθήκατε;”

“Με σήκωσαν οι τέσσερεις παραστάδες της Τοσκάνης, έξαλλη, και με έφεραν άρον άρον στην Ψυχιατρική Κλινική. Τι μου συμβαίνει γιατρέ;”

“Μεγαλειότατη είστε εικοσιπέντε χρόνια εκτός λειτουργίας. Οι ζημιές έχουν κάνει μετάσταση από τα παράθυρα στους διαδρόμους και τα χειρουργεία. Η κατάσταση σας είναι μη αναστρέψιμη. Λυπάμαι πολύ. Να συζητήσουμε καλύτερα για το πως ήταν να μεγαλώνετε με δυο μπαμπάδες το 1926;”

Παρά την μεγάλη μου στεναχώρια, στην θύμηση τους γαλήνεψα.

“Για εκείνους δεν ήμουν απλά ένα νοσοκομείο, ήμουν ολόκληρο παλάτι. Μ’ αγαπούσαν πολύ! Βασιλικό Νοσοκομείο με είχαν ονομάσει αρχικά, μα δεν τους επέτρεψαν να κρατήσω για μεγάλο διάστημα αυτή την ονομασία. Και η αλήθεια είναι πως το Regina Elena, Βασίλισσα Έλενα δηλαδή, μου ταίριαζε πιότερο. Όταν ορφάνεψα με ξανά βάφτισαν, Βασίλισσα Όλγα όπως σας είπα και προηγουμένως. Δεν ήμουν πια βρέφος για να με νταντεύουν, είχα μεγαλώσει αρκετά και η πάροδος του χρόνου είχε αφήνει σε κάθε τοίχο μου τα σημάδια της. (Συγκράτησα ένα δάκρυ). Πλέον οι άνθρωποι που με προσπερνούν με αποκαλούν Ρημαγμένη Βασίλισσα ή απλά ΕΓΚΑΤΑΛΕΛΕΙΜΕΝΟ.” τίναξα αγανακτισμένη την τυλιγμένη κορδέλα που δεν έλεγε με τίποτα να ξεκολλήσει από πάνω μου.

“Μεταξύ μας βασίλισσα μου, εδώ μέσα δεν έχουν σημασία οι ταυτότητες ούτε οι κορδέλες” σε ακούω να λες στοργικά και με ένα κοφτερό ψαλίδι έκανες την κίτρινη κορδέλα κομματάκια “..για μένα και για όλα τα Δωδεκάνησα θα είστε πάντα ένα ιστορικό κτίριο. Νομίζω έφτασε ο καιρός να φροντίσουμε κι εμείς για εσάς. Αύριο θα στείλω εγώ ο ίδιος τα απαραίτητα έγγραφα στις αρμόδιες υπηρεσίες για το αίτημα σας.”

“Σε ευχαριστώ πολύ, γιατρέ μου. Θα σου φιλούσα τα χέρια όμως δεν το επιτρέπει η ανατροφή μου. Αντίο, θα περιμένω νεότερα! Παραστάδεςςςςς…” φώναξα.

“Αντίο παλιό ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΡΟΔΟΥ. Αντίο Regina Elena”

 

Κούτρης Θοδωρής

Η Κορνίζα

 

Πίνακας της Σταματίας Στεργενάκη

«Θα φτιάξω γλυκό» είπε στον εαυτό της και τράβηξε τις κουρτίνες για να μπει ο ήλιος στα δωμάτια. Ήταν μέσα του Γενάρη και ο καιρός πιο ζεστός από ότι συνήθως. Συμμάζεψε πρώτα τα υπνοδωμάτια και μετά το υπόλοιπο σπίτι. Έπρεπε να είναι όλα καθαρά και τακτοποιημένα, γιόρταζε σήμερα.

    Καθώς ξεσκόνιζε τις επιφάνειες σταμάτησε για μια στιγμή να ελέγξει το κινητό της τηλέφωνο. Κανένα μήνυμα, καμία ευχή για την ονομαστική της εορτή. Ούτε καν από τον σύζυγο της, το ταίρι της, το άλλο της μισό που έφυγε βιαστικά για δουλειά χωρίς να την ξυπνήσει. Σούφρωσε τα χείλη της ξινισμένη. Την πλευρά του σαλονιού δεν την έβλεπε ο ήλιος τα πρωινά. Φόρεσε μια ψιλή ζακέτα και συνέχισε.  

    Χωρίς να το θέλει, έριξε αδέξια έναν πίνακα στο πάτωμα. Η κορνίζα του έσπασε. Ήταν μια ζωγραφιά που της είχε δωρίσει η μητέρας της, τα Λεμόνια. Πίσω από τον καμβά υπήρχε κολλημένο ένα σημείωμα που διάβαζε για πρώτη φορά.

Στον κήπο μας σαν κάθισα,

οι μέλισσες με ζάλισαν.

Από ανθό σε ανθό όμορφα πετούν,

μα δεν τις ζωγραφίζω γιατί τσιμπούν.

Κίτρο, περγαμόντο, λεμονιά,

γεμάτα είναι να κλαδιά.

Τις μυρωδιές ακολουθώ,

καρπούς διαλέγω για εσένα εδώ.

Με τα χρώματα φλερτάρω,

τα Λεμόνια με το πινέλο πιάνω.

 

Στην Τόνια μου,

Χρόνια Ζουμερά

Από κάτω είχε γράψει κι ο πατέρας της ‘Να μη ξεχνάς ποτέ εσύ,

να πίνεις βιταμίνη C. Σ’ αγαπάμε’.

 

Χαμογέλασε. Παράτησε το ξεσκόνισμα και πήγε απευθείας στην κουζίνα. Βρήκε όλα όσα χρειαζόταν, τράβηξε μια ινσταγκραμική φωτογραφία με το κινητό της και την δημοσίευσε. Τα βασικά υλικά του γλυκού με φόντο την ζωγραφιά της μαμάς. Στην λεζάντα έγραψε

«Όταν η ζωή σου δίνει λεμόνια, φτιάχνεις Lemon pie. Χρόνια μου Πολλά!»

Θ.Κ.

QUICHE VOYAGE

 

Προετοιμασία                         Μαγείρεμα

                                                3 μήνες                                             6 μέρες

 

Υλικά

1 ή περισσότερους φίλους από το κοτέτσι μας (όχι αγοραστούς)

Φρεσκοκομμένα  εισιτήρια

1 αποξηραμένο χάρτη

8 κιλά βαλίτσες (τουλάχιστον)

100γρ καθαρισμένα γυαλιά ηλίου

Παπούτσια για όλες τις χρήσεις (έτοιμα του εμπορίου)

1 πρέζα εξερεύνησης

Ντελικατέσεν φωτογραφική μηχανή ή κινητό με καλή κάμερα

2 κύβους εκπλήξεων

1 ποτήρι γαλλικό κρασί (Ροζέ)

1 κουταλιά λικέρ Σηκουάνα

250γρ βούτυρο Μονμάρτης 

1 ματσάκι φρέσκες στιγμές

10 κιλά καλής διάθεσης

 

Κις Βουαγιάζ από τον Θοδωρή

Ακολουθήστε πιστά την συνταγή και η γεύση θα σας απογειώσει.

Πρώτα ετοιμάζουμε την τάρτα σύμφωνα με τη βασική ζύμη ταξιδίων. Κοσκινίζουμε τις ημερομηνίες, κάνουμε κράτηση τα δωμάτια και προσθέτουμε τα φρεσκοκομμένα εισιτήρια με το λιωμένο βούτυρο Μονμάρτης. Ανακατεύουμε το μείγμα σε μια ιντερνετική πλατφόρμα εφαρμογών μέχρι να ομογενοποιηθεί. Προσοχή δεν το ζυμώνουμε πολύ γιατί θα βγει γρουσούζικη και τραχιά η ζύμη όταν ψηθεί. Την απλώνουμε σε ταρτιέρα και την αφήνουμε στο ψυγείο μέχρι ετοιμάσουμε τις βαλίτσες.

Έπειτα την ψήνουμε στους 180^οC στον αέρα, μεσαία σχάρα και την ελέγχουμε από το παράθυρο.

Για τη γέμιση της κις βουαγιάζ, ζεσταίνουμε ένα αντικολλητικό τηγάνι σε μέτρια φωτιά και ψήνουμε τους φίλους από το κοτέτσι μας. Τους σβήνουμε με ροζέ γαλλικό κρασί. Σε  ένα μπολ βάζουμε τα παπούτσια για όλες τις χρήσεις, την ντελικατέσεν φωτογραφική μηχανή, τον αποξηραμένο χάρτη και τα γυαλιά ηλίου. Προσθέτουμε τους κύβους εκπλήξεων, την πρέζα εξερεύνησης, το λικέρ Σηκουάνα και όλη την καλή διάθεση. Ρίχνουμε μέσα και τους ψημένους φίλους μας κι ανακατεύουμε με το σύρμα ανακαλύψεων, γέλιου και διασκέδασης μέχρι να αναμιχθούν καλά τα υλικά. Έπειτα τοποθετούμε τη γέμιση πάνω στην τάρτα και την απλώνουμε ομοιόμορφα. Στο τέλος ψιλοκόβουμε τις φρέσκες στιγμές και τις βάζουμε εδώ κι εκεί στην κορυφή της γέμισης ώστε όταν ψηθεί η κις να κάνουν μια όμορφη κρούστα αναμνήσεων. Την ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο για τουλάχιστον 6 μέρες. Αν χρειαστείτε περισσότερες, χαμηλώστε την θερμοκρασία και σκεπάστε με αλουμινόχαρτο.

Αφήστε την να κρυώσει και σερβίρετε την με πύργο σαλάτας του Άιφελ.

 

Bon Appetit

 

Για έξτρα νοστιμιά και εξτραβαγκάζ εμφάνιση μπορείτε να προσθέσετε φύλλα χρυσού από τους κήπους των Βερσαλλιών. 

                                                                                                                        Θ.Κ.

Το άλογο

Wish that you were here


Έμαθες να ακούς και να πιστεύεις.
Μικρό παιδί ήσουν, πως να ξεχώριζες το ψέμα;
Νεράιδες, μάγισσες, ξωτικά και δράκοι..
όλοι στο είπαν "Θα έρθει!"
Κι εσύ περίμενες χειμώνες καλοκαίρια έναν ερχομό.
Μάκρυνες τα μαλλία σου, τα έκανες πλεξούδες.
Μα το μόνο που ήρθε ήταν ένα άλογο,
εκείνο με τη μαύρη χαίτη που σχεδίαζες τότε που φλέρταρες με τις τέμπερες.
"Ανέβα. Πάμε να τον βρούμε οι δυο μας." είπε το άλογο.
Κι εσύ υπάκουσες.
Έλυσες τα ξανθά σου μαλλιά και κάλπασες από τη φαντασία στο όνειρο..
κυνήγησες τον πρίγκιπα σου!

Θ.Κ.

Wish that you were here

Ροζ Καρδιές

"Μιλήστε" μας είπαν.
"Γνωριστείτε! Βρείτε κοινά, διαφορές"
Τέσσερις άγνωστοι σε ένα δωμάτιο. Δεν ήταν παιχνίδι, έπρεπε να μάθουμε να επικοινωνούμε, λες και ήμασταν παιδιά. Αλλά δεν ήμασταν παιδιά, χαμένοι ήμασταν. Στην ψηφιακή απομόνωση. Αυτή που επικοινωνείς με τα δάκτυλα, πληκτρολογώντας.
Μετά μας χώρισαν σε δυάδες. Οι δυο θα μιλάνε και οι υπόλοιποι θα ακούνε, μονο.
"Δε θα κάνετε διάλογο" είπαν.
΄Επρεπε να μάθουμε να ακούμε, να συγκεντρωνόμαστε σε όσα έχει ο άλλος να μας πει. Τι μου είπε; Ναι, κάτι για τη σχολή του, δέκα χρόνια έκανε να την τελειώσει. Ξεφτέρι, σκέφτηκα από μέσα μου. Όχι, όχι δεν έπρεπε να σχολιάζω όυτε να κατακρίνω. Μόνο να τον ακούω!
Και μετά να μ' ακούσει κι αυτός. Του τα είπα κι εγώ, στα 23 μου έβγαλα δίπλωμα αυτοκινήτου. ΄Αργησα, έτσι νόμιζα, αλλά τα κατάφερα!
Και πέρασε η ώρα συζητώντας, μαζευτηκανε κι άλλοι μετά. Γίναμε καμια εικοσαριά. Ανταλλάξαμε ιδέες, εμπειρίες, γελάσαμε, σοβαρευτήκαμε, μας πήγαν και για φαγητό.
Στο τέλος μας έδωσαν και από μια χάρτινη ροζ καρδιά. Γράψτε κάτι που ακούσατε σήμερα, κάτι που σας εντυπωσίασε και δώστε την κάρδιά σ' αυτόν που το είπε ή το προκάλεσε.
Δυο άτομα μου έδωσαν τις καρδιές τους. Πόσο όμορφα ένιωσα! Τη δική μου δεν την έδωσα σε κανέναν..
Πείραμα μάλλον ήταν. Ποιό το ζητούμενο του; Ποια τα αποτελέσματα;
Ήθελαν να δημιουργήσουν έναν δεσμό μεταξύ μας. Να μάθουμε να κερδίζουμε την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση, με τον διάλογο. Πέτυχε;
Ο χρόνος θα δείξει. Είναι πολλά που πρέπει να γίνουν, πολλά που πρέπει ακόμα να ειπωθούν. Και θα αρχίσω με εσένα..

"Αν κάτι άργησα να μάθω, είναι να σ' αγαπάω. Δεν ήξερα πως γίνεται, δεν ήξερα αν το αξίζεις, δεν ήξερα αν ήσουν εσύ ή κάποιος που θα ήθελες να μοιάζεις. Οι πράξεις σου με έπεισαν, τα λάθη σου που σε ωρίμασαν και οι επιλογές σου που σε έφεραν εδώ μαζί μου απόψε!"
Κόλλησα το ρόζ χαρτάκι στον καθρέπτη κι έγραψα μέσα
"Χαμογέλα μου!"

Θ.Κ.

Άντρας δεν γεννιέσαι

"Άντρας γεννιέσαι, δε γίνεσαι" βροντοφώναξε στην καφετέρια με αφορμή τα συνθήματα της εκδήλωσης Υπερηφάνειας των ομοφυλόφιλων"..έχουν ξεφύγει οι βρωμόπουστες και οι άλλοι ανώμαλοι. Άκουσε εκεί."
   Οι φίλοι του κουνούσαν τα κεφάλια τους συναινετικά.
"Τα αρχίδια, μου τα έδωσε ο Θεός και η φύση, γι΄ αυτό λέγομαι άντρας." συνέχισε.
   Μόνο που ξέχασε να τα χρησιμοποιεί, σκέφτηκε η γυναίκα του. 'Ενα χρόνο είχε να την πηδήξει. Τελευταία δεν κοιμόταν καν στο κρεβάτι τους, τον έπερνε ο ύπνος στον καναπέ χαζεύοντας μεταμεσονύχτια προγράμματα της ελληνικής τηλεόρασης. Αν τύχαινε δε να τον ακουμπήσει ταχα μου τυχαία στα απόκρυφα σημεία, μπας και τον καυλώσει, εκείνος ξεσπιώταν και τραβιόταν πιο πέρα. Πετούσε και ένα μακρόσυρτο "Έλαααα" τύπου "Αίντε παράτα με" και άλλαζε κανάλια στην τηλεόραση από αμηχανία.
   Στην αρχή τα έβαλε με τον εαυτό της. Πήρε κιλά στην εγκυμοσύνη, δεν βαφόταν, δε φορούσε προστυχα εσώρουχα. Όμως πάντα έτσι ήταν, έτσι γνωρίστηκαν. Απλοί και οι δύο, έκαναν τζόκιν κάθε πρωι στο ίδιο πάρκο. Ποτέ δεν ήταν κοκέτα, ποτέ δεν ήταν ο τύπος με τη γραβάτα.
Έπειτα ήταν σχεδόν βέβαιη οτι την κερατώνει. Έβαλε ντετεκτιβ, τη φίλη της την Κάτια, τζάπα και με σίγουρα αποτελέσματα. Τέτοιο πάθος να ανακαλύψει την αληθεια, ούτε επαγγελματίας. Τζίφος η έρευνα. Σπίτι, δουλειά, καφετέρια, σπίτι ο κύριος.
   Τελικά τον κεράτωσε εκείνη. Με τον κολητό του. Χρόνια παιζόντουσαν. Λάγνα βλέμματα, τυχαία αγγίγματα, σόκιν πειράγματα. Όλα στην πλάκα, για τον χαβαλέ. Μα πάντα υπάρχει μια αλήθεια κρυμμένη στου κρυφού πόθου τα λόγια.
"Θα με πάρεις πίσω στο σπίτι;" τον ρώτησε ένα βράδυ που είχαν βγει μεγάλη παρέα για ουζάκια κι εκείνος ξεκίνησε να φύγει νωρίτερα.
"Θα σε πάρω και πίσω και μπρος. Όπου γουστάρεις!" της απάντησε. Ο άλλος έξυνε τ' αρχίδια του, σημασία δεν έδωσε πότε έφυγαν η γυναίκα και ο φίλος του.
   Το πε και το έκανε ο κολητός. Και την πήγε, και την πήρε. Στο σαλόνι του σπιτιού τους. Αφού τέλειωσε το σάλιο από τα φιλιά στο πλατύσκαλο, τον έβαλε μεσα και τον πέταξε στον καναπέ. Το μουνί της έκανε συσπάσεις. Γδύθηκε υστερικά, σχεδόν βίασε τα ρούχα της. Γαμήθηκαν σαν ζώα, ενστικτωδώς. Απο πίσω κι απο μπρος, όπως της είχε υποσχεθεί. Όπως το επιθυμούσε εκείνος χρόνια τωρα. Απο τότε που ο φίλος του του την είχε συστήσει.
"Σ'αρεσε;" την ρώτησε από το κινητό καθώς επέστρεφε σπίτι του.
"Όλα. Πολύ!" του απάντησε εκείνη.
Το επόμενο πρωί του έστειλε φωτογραφία τα βυζιά της σε μήνυμα. "Δικά σου" έγραφε απο κάτω.
Κι έκτοτε σταμάτησε να ασχολείται με τον άντρα της. Πλέον ανήκε αλλού. Του ζήτησε και διαζύγιο, κάτι που δεν είχε το θάρρος να κάνει εκείνος. Που θα έβρισκε αλλού κορόιδο να του πλένει, να του μαγειρευει και να του μεγαλώνει το παιδί;
"Γιατί Κάτια μου, τι κι αν γεννηθηκε με αρχίδια, άμα δεν ξέρει που και πότε να τα χρησιμοποιεί, αρχίδια άντρας είναι!" βροντοφώναξε στη φίλη της.

Θ.Κ.


   
 

Thorn Birds

 

-Ναταλί, δες τα κύματα. Ουαουυυ.. φυσάει  πολύ σήμερα.

-Σσσς σώπα, έρχεται.

-Ποιος έρχεται; Πού;

-Να εκεί, πίσω από τα δέντρα. Είναι η γυναίκα που έφτασε χθες αργά με το τρένο. Μένει στο εξοχικό των Ονίλ. 

-Όμορφη είναι με το αεράτο κοντό φορεματάκι της!

- Άντε βρε, σαλιάρη. Σιγά, ένα φθηνιάρικο φόρεμα με λουλούδια είναι, σκουπίσου.

-Έλα, μη ζηλεύεις.  Δεν φαίνεται χαρούμενη πάντως, περπατάει βαριεστημένα στην αμμουδιά.

-Ναι, δίκιο έχεις. Ωχ Ωχ κοιτάει ψηλά προς τα εδώ, σκύψε μη μας δει.

-Μπα, δε νομίζω να μας παρατήρησε. Να, γύρισε ξανά προς τη θάλασσα, ρίχνει βότσαλα στο νερό.

- Κάπου αλλού έχει το μυαλό της. Κάτι την απασχολεί.. δε με ξεγελάει εμένα.

-Σίγουρα κάτι θα της συνέβη. Για ποιόν λόγο άλλωστε βρίσκεται μόνη της εδώ πέρα στην ερημιά;

-Τώρα χαμογελάει. Χορεύει στον αφρό των κυμάτων, κάτι ευχάριστο θα θυμήθηκε. Με μπερδεύει.

-Τώρα που το λες, κι εγώ θυμήθηκα. Την ξέρω! Έχει ξανάρθει..

-Πότε; Ποια είναι;

- Θα επιστρέψω.

- Μπεεεεν… μη φεύγεις.

-Περίμενέ μεεεε..

-Πφφφ.. μα, που πήγε εκείνη ; Α, να τη έφτασε στα βράχια.

Η Ναταλί πέταξε ως εκεί. Της άρεσε να παρακολουθεί τους ανθρώπους. Να προσπαθεί να μαντέψει τα συναισθήματα τους, να κουτσομπολεύει τα μυστικά τους. Βρήκε την όμορφη γυναίκα ξαπλωμένη χάμω να μουσκεύει με τα δάκρυα της την ξανθή άμμο.  Ήθελε να την παρηγορήσει, όμως δεν ήξερε καν το πρόβλημα της. Τι να της έλεγε; Τελικά έμεινε κρυμμένη πίσω από τα γκρίζα βράχια αφήνοντας την μόνη να ξεσπάσει.

-Τσιου.. τι γίνεται εδώ; Πως είναι η κυρία Ονίλ;

-Μπα, επέστρεψες;  Γιατί ψιθυρίζεις; Σιγά μην μας ακούσει, αυτή εδώ και δέκα λεπτά σκέφτεται αν θα βουτήξει ή όχι. Μέχρι το γόνατο έχει καταφέρει να μπει στο νερό.

 -Εμ, έχει και δυο μέτρα πόδια. Ακόμα δεν κατάλαβες ποια είναι; Η Ελίζα Ονίλ, η δεύτερη κόρη της οικογένειας Ονίλ.

-Ποια; Ψέματα μου λες. Πως άλλαξε έτσι;!;

-Κοίτα εκεί, κάποιοι έρχονται.

-Γιατί μου κλείνεις το μάτι; Ο άντρας της θα είναι.

-Δες καλύτερα πανάθεμα σε. Είναι ο Θορν!

-Α.  Πως τολμάει κι έρχεται ο ελεεινός. Εκείνος φταίει για όλα, εκείνος την παράτησε.  Εξαιτίας του πήρε τη βαλίτσα της κι έφυγε η νεαρή Ελίζα τότε. Απορώ ποιος αχρείος τον ενημέρωσε ότι ήρθε.

-Εγώ του το είπα.

-Εσυυυυύ; (έξαλη)

-Έπρεπε να το μάθει.

- Μάλλον δεν κατάφερες και πολλά. Δες την, απομακρύνεται. Μπράβο Ελίζα!

-Τρέχει ξωπίσω της. Την αγαπάει.

-Το κτήνος, την έριξε κάτω. Πάω να τη σώσω.

Ο Μπεν πέταξε γρηγορότερα προλαβαίνοντας τη Ναταλί. Μετά από μερικές σβούρες στον αέρα, κυλίστηκαν κι αυτοί στην ακροθαλασσιά, όπως ο Θορν με την Ελίζα που φιλιόντουσαν τώρα παθιασμένα  πάνω στην υγρή άμμο.

-Το ήξερα. Αγαπιούνται ακόμα! Κοίτα πόσο ταιριαστοί είναι.

-Φτου, φτου.. μπήκε άμμος στο ράμφος μου. Χάλια με έκανες.

-Ωωωω πάψε πια και φίλα με..

-Αχχχχχχχχ

 

                                                                                                                                                             Θ.Κ.