Πίνακας της Σταματίας Στεργενάκη
«Θα φτιάξω
γλυκό» είπε στον εαυτό της και τράβηξε τις κουρτίνες για να μπει ο ήλιος στα
δωμάτια. Ήταν μέσα του Γενάρη και ο καιρός πιο ζεστός από ότι συνήθως. Συμμάζεψε
πρώτα τα υπνοδωμάτια και μετά το υπόλοιπο σπίτι. Έπρεπε να είναι όλα καθαρά και
τακτοποιημένα, γιόρταζε σήμερα.
Καθώς ξεσκόνιζε τις επιφάνειες σταμάτησε για
μια στιγμή να ελέγξει το κινητό της τηλέφωνο. Κανένα μήνυμα, καμία ευχή για την
ονομαστική της εορτή. Ούτε καν από τον σύζυγο της, το ταίρι της, το άλλο της
μισό που έφυγε βιαστικά για δουλειά χωρίς να την ξυπνήσει. Σούφρωσε τα χείλη
της ξινισμένη. Την πλευρά του σαλονιού δεν την έβλεπε ο ήλιος τα πρωινά. Φόρεσε
μια ψιλή ζακέτα και συνέχισε.
Χωρίς να το θέλει, έριξε αδέξια έναν πίνακα
στο πάτωμα. Η κορνίζα του έσπασε. Ήταν μια ζωγραφιά που της είχε δωρίσει η
μητέρας της, τα Λεμόνια. Πίσω από τον καμβά υπήρχε κολλημένο ένα σημείωμα που διάβαζε
για πρώτη φορά.
Στον κήπο μας σαν κάθισα,
οι μέλισσες με ζάλισαν.
Από ανθό σε ανθό όμορφα πετούν,
μα δεν τις ζωγραφίζω γιατί τσιμπούν.
Κίτρο, περγαμόντο, λεμονιά,
γεμάτα είναι να κλαδιά.
Τις μυρωδιές ακολουθώ,
καρπούς διαλέγω για εσένα εδώ.
Με τα χρώματα φλερτάρω,
τα Λεμόνια με το πινέλο πιάνω.
Στην Τόνια μου,
Χρόνια Ζουμερά
Από κάτω είχε γράψει κι ο πατέρας της ‘Να μη ξεχνάς ποτέ
εσύ,
να πίνεις βιταμίνη C. Σ’ αγαπάμε’.
Χαμογέλασε. Παράτησε το ξεσκόνισμα και πήγε απευθείας στην
κουζίνα. Βρήκε όλα όσα χρειαζόταν, τράβηξε μια ινσταγκραμική φωτογραφία με το
κινητό της και την δημοσίευσε. Τα βασικά υλικά του γλυκού με φόντο την ζωγραφιά
της μαμάς. Στην λεζάντα έγραψε
«Όταν η ζωή
σου δίνει λεμόνια, φτιάχνεις Lemon pie. Χρόνια μου Πολλά!»
Θ.Κ.
