Το μπαλάκι

Dido - Everything to Lose

Χοροπηδάει ένα τόσο δα μπαλάκι,

πιο μικρό και από το μαργαριτάρι στο κέντρο του κολιέ σου.

 Όλα είναι θέμα τύχης,

θα κερδίσεις πολλά ή θα χάσεις τα πάντα.

Στο μυαλό σου χωράνε μόνο αριθμοί,

αριθμοί και χρώματα.

Η εικόνα σου οργισμένα απελπισμένη,

μοιάζεις με ένα μεγάλο νούμερο.
Μα φοβάσαι,
τρέμεις μη χάσεις από κάποιο μικρότερο.
Πόσο ασήμαντα ήταν τα νούμερα για σένα κάποτε;
Κανένα δε μετρούσε ουσιαστικά χωρίς μια συστάδα μηδενικών να το ακολουθεί.

8 μαύρο!

Το μπαλάκι κέρδισε.

Θ.Κ.

Dido - Everything to Lose

Μια μέρα, μια Αγάπη

Στον Λίο

Εν Λευκώ - Νατάσα Μποφίλιου

‘Το παιδί. Να πάω βόλτα το παιδί.’ η πρώτη σκέψη μόλις ξύπνησα.

Μπήκα στο μπάνιο να ρίξω νερό στο πρόσωπο μου. Ο μικρός περίμενε στην πόρτα. Ντύθηκα βιαστικά. Κλειδιά, κινητό, λιχουδιές και φύγαμε. Πήγαμε στο πάρκο για παιχνίδι και όχι μόνο. Είκοσι λεπτά αγουροξυπνημένης ανεμελιάς με το οχτώ μηνών μαύρο πιντσεράκι μου.

Ο χρόνος κύλησε εκνευριστικά γρήγορα. Επιστρέψαμε άρων άρων  στο σπίτι, έπρεπε να ετοιμαστώ για τη δουλειά. «Θα είσαι καλό παιδί Λίο;» ρώτησα «Ένα γαβ για Ναι, δύο γαβ για Όχι» του είπα λες και καταλάβαινε. «Γαβ» έκανε και πήδηξε ψηλά να μου σκάσει ένα φιλί. Έφυγα αθόρυβα ξεγελώντας τον με ένα λαχταριστό μπισκότο.

 Στο αμάξι έβαλα μπρος το ραδιόφωνο. Όσα είχα σβήσει από τη μνήμη το προηγούμενο βράδυ επανήλθαν. Εκκρεμότητες, υποχρεώσεις, μικρόπαρεξηγήσεις, τα γενέθλια του Μιχάλη, προβληματισμοί, υπαρξιακά. Μελαγχόλησα. Δυνάμωσα το ραδιόφωνο. Σταμάτησα να σκέφτομαι. Άνοιξα το παράθυρο να με χτυπήσει το αεράκι, να μου πει Καλημέρα.

Η δουλειά μια ρουτίνα, φαντάζομαι όλες οι δουλειές κάπως έτσι καταλήγουν με τα χρόνια, σαν καθημερινό σήριαλ σε επανάληψη. Εξυπηρέτηση πελατών σε κατάστημα κινητής τηλεφωνίας. Χαμόγελο και  πάμε, ανεβαίνουν τα στόρια, το μαγαζί γεμίζει. Αιτήματα, λογαριασμοί, αγορές, πελάτες. Κάποιοι αγέλαστοι, απαιτητικοί, φωνακλάδες κι άλλοι πρόσχαροι, ευγενικοί, καλαμπουρτζήδες.

Η κυρά Σοφία, πρωινή πρωινή να πληρώσει λογαριασμούς, τον δικό της και του εγγονού της, που κατάρες του έριξε μόλις άκουσε το ποσό. Κόντευε να της φύγει η μασέλα από την σύγχυση. Κάθε μήνα τα ίδια, έτσι είναι οι αδυναμίες. Μου άφησε κι έμενα το κατιτίς μου να πιω μια μπύρα. Δεν αρνήθηκα. Τι; Να με καταριόταν; Α πα πα πα

Ήρθε και ο Στάθης ο υδραυλικός, για πολλοστή φορά να δει τις συσκευές. Όχι δεν ήταν αναποφάσιστος, δειλός  ήταν. Για κινητό έψαχνε, την κοκκινομάλλα συνάδελφο μου κοιτούσε και αν τύχαινε να της μιλήσει, τραύλιζε. Σαν δονουμενος σωλήνας, άντε μετά να φτάσει το νερό στο αυλάκι.

Έπειτα ο κυρ Στέφανος που χήρεψε πρόσφατα και δεν τον χωράει το σπίτι, να πει την καλημέρα του και να με ρωτήσει αν κατέβηκα στο νησί. Κουβέντα ήθελε και λίγο χαμόγελο να ξεχαστεί από τη στεναχώρια του.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά κλείσαμε για μεσημεριανό διάλλειμα. Πήγα στο γυμναστήριο να διατηρήσω σφιχτό τον ένα κοιλιακό μου. Μεγαλώνω, το σώμα μου δε με βοηθάει όπως παλιά. Στο σπίτι δεν προλάβαινα να γυρίσω, που να τρέχω μες την κίνηση; Έκανα μια σκέψη στο παιδί.  Άραγε διασκεδάζει με τα αρκουδάκια του ή βαριέται;

Έφαγα κάτι πρόχειρο κι επέστρεψα ξανά στο μαγαζί. Οι απογευματινοί πελάτες πιο ιδιαίτεροι, πιο διασκεδαστικοί. Παίζουν σε άλλο σήριαλ αυτοί, σε βγάζουν από τη ρουτίνα.

Η κυρία Ιουλία, συνταξιούχος αριθμομάντισσα. Μου ανέφερε για την νέα της σχέση. «Εκείνος 6, εγώ 9. Ταιριάζουμε!» είπε ενθουσιασμένη ενώ ξεμπέρδευε καλώδια από φορτιστές που είχε στη τσάντα της. Τελικά μπλέχτηκαν για τα καλά μεταξύ τους. «Στεφάνι!» αναφώνησε, επιδεικνύοντας τα καλώδια τυλιγμένα σε κύκλο «..θα με πάρει στην εκκλησία..» σχεδόν δάκρυσε  «..πρέπει να φύγω, να προλάβω το κομμωτήριο». Καλά στέφανα της ευχήθηκα, τι να ‘λεγα; Που πας μωρή τρελή;

Μέτα ήρθε και η κυρία Νίτσα. Πάλι έχασε τη φωτογραφία του πρώην της από το κινητό. Εξήντα επτά χρονών αυτή, εβδομήντα δύο εκείνος. Της τον έφαγε η αδερφή της η πουτάνα, έτσι την αποκαλούσε. Της βρήκα τη φωτογραφία και ηρέμησε. «Θα τον διεκδικήσω» μου είπε και έφυγε καμαρωτή.

Και λίγο πριν το κλείσιμο η Βαλεντίνη. Γυναικάρα δυο μέτρα κι ας γεννήθηκε αγόρι. Παραπονιόταν για τα πόδια της. Όλη νύχτα πάνω στα δωδεκάποντα στη Συγγρού και οι πελάτες άφαντοι. Κρίση κι αυτές, κρίση και ο έρωτας.

Βράδιασε, τα στόρια κατέβηκαν, έσβησαν τα φώτα. Τέλος επεισοδίου.

Στην επιστροφή έτρεχα, βιαζόμουν να γυρίσω στο σπίτι. Κάποιοι φίλοι με πήραν στο κινητό. Ποτό στο Γκάζι ή γενέθλια στου Μιχάλη; Δεν κανόνισα τίποτα, έπρεπε να δω το παιδί.

Μόλις άνοιξα την πόρτα όρμησε σαν χείμαρρος για ένα ανυπόμονο  σφιχταγκάλιασμα του ποδιού μου. Πόσο μου έλειψε ο μικρός μου;! Αφού ηρέμησε τον ρώτησα που ήθελε να πάμε βόλτα «Ένα γαβ για Πανόρμου, δυο για Κατεχάκη». «Γαβ» μου απάντησε λες και γνώριζε ποια οδός είναι που. Πανόρμου λοιπόν, βγήκαμε αμέσως για περίπατο. Στη διαδρομή δυο ξένοι. Εκείνος τις μυρωδιές του, εγώ τον απολογισμό της ημέρας. Εκείνος πρόσθετε νέες πληροφορίες στον εγκέφαλο του, εγώ διέγραφα τις άχρηστες. Όταν πια χαλάρωσα είπαμε μερικές κουβέντες, εγώ δηλαδή τις είπα κι ο Λίο άκουγε. Περαστικοί με κοιτούσαν περίεργα. Ίσως γι’ αυτούς να ήμουν ο αλλοπρόσαλλος ήρωας της δικής τους συνηθισμένης μέρας. Δε βαριέσαι, ασ' τους να νομίζουν.

Στο κρεβάτι πριν κοιμηθώ έριξα μια τελευταία ματιά στον Λίο, είχε ξαπλώσει στο ζεστό του κρεβατάκι. Με κοίταξε με τα υπέροχα μαύρα μάτια του. «Σ’ αγαπάω» του λέω «Εσύ άραγε τι νιώθεις; Μ’ αγαπάς; Ένα γαβ για Ναι, δύο γαβ για Όχι». Παύση μερικών δευτερολέπτων.

Γάβγισε μια φορά!

Έτσι κι αλλιώς πάντα μια φορά γαβγίζει. Το ήξερα..

Είναι ωραίο να ακούς το «Σ’ αγαπώ». Ακόμα κι αν κάποιοι δεν το καταλαβαίνουν, δεν το γνωρίζουν ή δεν το νιώθουν, υπάρχει πάντοτε τρόπος να τους το κλέβουμε.

«Καληνύχτα μικρέ μου».

Θ.Κ.

Εν Λευκώ - Νατάσα Μποφίλιου

Οι δυο Φίλες

Amelie Poulain - Comptine d' un autre ete


Ανησυχούσαν μήπως δε βρουν να καθίσουν,
χέρι - χέρι έψαχναν ένα κενό.
Αχώριστες μες τη μιζέρια τους,
καλύτερες φίλες από γεννησιμιού.
Έπρεπε να προλάβουν την όποια Ameli Poulain.
"Βρήκα, βρήκα!" φώναξε η Μοναξιά.
"Επιτέλους θα αράξουμε." χαμογέλασε η Θλίψη
Κι οι δυο τους σαν άκαρδες μέγαιρες,
όρμισαν μέσα μου.
Γέμισαν το μεγάλο κενό.

Θ.Κ.

Amelie Poulain - Comptine d' un autre ete

Μισό λεπτό

02:14:03

Ο δρόμος έμοιαζε άδειος. Αισθανόταν τη σιγή της ασφάλτου, του πεζοδρομίου, των μπαλκονιών. Δεν ήταν ιδέα του. Ήταν άδειος. Ο νεαρός με τα καταγάλανα μάτια περίμενε πάνω στη μηχανή. Το φανάρι άναβε κόκκινο.  Κοίταξε ψηλά τα κοντινά διαμερίσματα. Υπήρχαν φώτα αναμμένα, σκιές όμως όχι, ούτε φωνές. Μπιπ. Το κινητό του τάραξε την μεταμεσονύχτια σιωπή. Έλεγξε το μήνυμα.

 «Δεν είναι μακριά η νύχτα που θα ξαναϊδωθούμε!!!»

 Μύριζε ακόμα το άρωμα της στο πουκάμισο του. Ευχόταν να διαρκούσε περισσότερο το αποψινό σμίξιμο τους. Η Αυγουστιάτικη πανσέληνος θα τους κρατούσε μια λαμπρή συντροφιά. Σ’ αυτήν άλλωστε όφειλαν την τυχαία συνάντηση τους

21:06:35

Το ραντεβού ήταν στο Θησείο, με δυο φίλους. Ανηφόρησαν τον πεζόδρομο προς την Ακρόπολη  χαζεύοντας το πορφυρό φεγγάρι να ξεπροβάλει εντυπωσιακά πίσω από το αγέρωχο μνημείο. Μόνοι, διαθέσιμοι και ωραίοι ανάμεσα σε δεκάδες  ζευγάρια.  Κατέληξαν στον Βράχο.  Εκεί οι παρέες έσμιγαν με διάθεση γιορταστικής θαλπωρής και αμοιβαίας συντροφικότητας. Οι τρεις νέοι ενώθηκαν με το πλήθος. Ο νους τους ταξίδεψε με έγχορδες μελωδίες σε άλλες πόλης, σε άλλες πρωτεύουσες, κάτω από τον ίδιο εκθαμβωτικό ουρανό. Αναπόλησαν παλιούς έρωτες.

Μετά από ώρα κατηφόρισαν στα στενά της Πλάκας.  Απόλαυσαν την ανέμελη βόλτα τους με κουβέντα και πειράγματα. Τράβηξαν φωτογραφίες σε πέτρινα σκαλοπάτια, χάρισαν σε όμορφες κυρίες κλεμμένα λουλούδια από περιποιημένες αυλές, γέμισαν με ανιδιοτελή χάδια τα αδέσποτα σκυλιά. Στο Μοναστηράκι πια μπλέχτηκαν σε ένα γευστικό δίλημμα . Αλμυρό ή γλυκό;

Ο νεαρός με τα καταγάλανα μάτια μουρμούρισε. Δεν πεινούσε, έπρεπε να προλάβει το τρένο και τα ταξί απεργούσαν. «Αηδίες» σχολίασαν ταυτόχρονα οι φίλοι του. Τελικά υπέκυψε. Σπάνια απέρριπτε καταστάσεις που άλλαζαν την ροή της καθημερινότητας του, καμία καθυστέρηση δεν ήταν τυχαία. Ο προγραμματισμένος ύπνος μπορούσε να περιμένει.

Έφαγαν δίχως δίλημμα, σουβλάκια και μετά παγωτό σοκολάτα. Το περπάτημα  βάρυνε στον τελευταίο περίπατο. Αυτόν της χώνεψης και του αποχωρισμού, όπου ο τερματισμός θα συναντούσε την αφετηρία. Ο κόσμος είχε μειωθεί αισθητά κάνοντας τον ασυγχρόνιστο βηματισμό τους πιο άνετο. Μέχρι που το τουριστικό τρενάκι από Μοναστηράκι προς Θησείο χάλασε τους ρυθμούς. Έκαναν  γοργά στο πλάι, ο πεζόδρομος δεν άφηνε περιθώρια για κοινή πορεία ανθρώπων και τρένου. Μπλέχτηκαν με τους υπόλοιπους πεζούς. Ο γαλανομάτης στάθηκε ξαφνικά πίσω από μια καστανόξανθη γυναίκα, κομψά ντυμένη. Το άρωμα της του φάνηκε οικείο. Πλησίασε το πρόσωπο του και ανέπνευσε έντονα. Εκείνη σταμάτησε απότομα, γύρισε το κεφάλι αναζητώντας μια φίλη. Ίσα που κατάφερε να μην πέσει  επάνω της.

“Κρις”  αναφώνησε. “Κριστίν;”

10/2/2012

Γνωρίστηκαν στη Βιέννη τον περασμένο Φεβρουάριο, σε φεστιβάλ χορού σε ένα ξενοδοχείο με τεράστιες αίθουσες, μαρμάρινες κολώνες  και εκτυφλωτικούς πολυελαίους. Εκείνος φορούσε σκούρο μπλε φράκο με παπιγιόν κι εκείνη ένα μακρύ πράσινο σατέν φόρεμα. Την επισημότητα την επέβαλε η διοργάνωση. Σε μια φιγούρα ανταλλαγής παρτενέρ βρέθηκαν με δυο χέρια  υψωμένα και τέσσερα μάτια ηδονικά μαγεμένα.

Βούτηξε στη θάλασσα των ματιών του, παγιδεύτηκε στο κεχριμπάρι των δικών της. Μπέρδεψαν τα βήματα, παραπάτησαν  και σωριάστηκαν στο γυαλισμένο πάτωμα. Στην επόμενη ανταλλαγή  εκείνοι  έτρεχαν γελώντας έξω από την αίθουσα. Άρπαξαν δυο ποτήρια σαμπάνιας από ένα δίσκο και απόλαυσαν το αφρώδες ποτό σε έναν αριστοκρατικό καναπέ του 18^ου αιώνα. Την υπόλοιπη βραδιά την πέρασαν στο δωμάτιο  26 του δεύτερου ορόφου.

01:17:48

“Δε σε βρήκα το πρωί όταν ξύπνησα” είπε στενάχωρα ο νεαρός

“Έπρεπε να φύγω βιαστικά. Σου άφησα ένα σημείωμα με το τηλέφωνο μου κάτω από το μαξιλάρι. Περίμενα..”

“Σημείωμα; Δεν βρήκα κάτι.. δεν, δεν..”

“Ω, τι σημασία έχει πια;” έσφιξε την παλάμη της στο γυμνασμένο του μπράτσο καθώς ανηφόριζαν στον ίδιο πεζόδρομο που είχε διαβεί πρωτύτερα με τους φίλους του.

Σταμάτησαν έξω από το Cine Θησείον.

“Φρέσκα είναι παλικάρι μου.” είπε ο γέρος με τους ξηρούς καρπούς.

Αγόρασε ένα γλειφιτζούρι σε σχήμα καρδιάς και της το έδωσε.

“Να αγαπιέστε παντοτινά, όπως τώρα. Η ζωή δεν είναι κινηματογράφος.”

“Ο έρωτας όμως είναι!” απάντησε ο νεαρός θαυμάζοντας τις καμπύλες της Κριστίν.

“Θα το γλύψω μια άλλη φορά, απόψε αγαπιόμαστε.” ψιθύρισε εκείνη στο αφτί του.

Την επόμενη ημέρα θα έφευγε στα νησιά των Κυκλάδων με την παρέα της. Έπρεπε να ξυπνήσει νωρίς. Κανείς από τους δυο δεν το επιθυμούσε όμως έπρεπε να χωρίσουν. Υποσχέθηκε πως θα πήγαινε να τη βρει  σε πέντε ημέρες, να συνέχιζαν μαζί το ταξίδι.

Πλησίασε να τη φιλήσει, μα η Κριστίν τραβήχτηκε πίσω.

“Μείνε λίγο ακόμα. Μισό λεπτό, όχι παραπάνω.”

“Πάρη, έχω φάει αυτή τη σως με γιαούρτι, αγγούρι και..” μόρφασε εκείνη ντροπιασμένα.

Την άρπαξε από το σβέρκο και κόλλησε τα χείλη του στα δικά της. Εκεί στο ύψος του Φιλοπάππου, φιλήθηκαν αγκαλιασμένοι με φόντο το ολόγιομο φεγγάρι. 

02:14:33

Ορατότητα υπήρχε προς κάθε πλευρά του δρόμου, καμία υποψία κίνησης. Το φανάρι ακόμα να πρασινίσει.   Η μηχανή έστριψε άξαφνα αριστερά. Ο γαλανομάτης έριξε μια αγχωμένη ματιά πίσω του. Δεν καραδοκούσε κάποιο περιπολικό της τροχαίας.  Χαμογέλασε. 

Πενήντα μέτρα μακρύτερα από την στροφή, ένας μεσήλικας με ανοιχτό κάμπριο  παραβίασε την πινακίδα του STOP  μη ελέγχοντας για διερχόμενα οχήματα. Η σύγκρουση με τη μηχανή ήταν τόσο ξαφνική όσο μια μπόρα στην καρδιά του καλοκαιριού, όσο κι η εικόνα του θανάτου που την ακολούθησε. Ο δρόμος δεν ήταν πια άδειος.

Ένας περαστικός πλησίασε πανικόβλητος τον αιμόφυρτο οδηγό της μηχανής. Ένα κορίτσι τσίριξε από κοντινό μπαλκόνι. Ο νεαρός με τα καταγάλανα μάτια ξαπλωμένος στην παγωμένη άσφαλτο  παρακολουθούσε το τρέιλερ της πιο πρόσφατης ζωής του πάνω στο λευκό πανί του θερινού σινεμά. Η πανσέληνος, οι φίλοι, η Ακρόπολη, η βόλτα, το φαγητό, το τρενάκι, η Κριστίν, το φιλί, το ωτοστόπ, η μηχανή, το φανάρι. Μια ιστορία ηδονών ή ένα ερωτικό δράμα;

Η ζωή δεν έχει για όλους ευτυχισμένο τέλος. Ο οδηγός δεν έπρεπε να αγνοήσει το φανάρι, δεν ήταν η ώρα τους να περάσουν. Ο Πάρης δεν θα το έκανε ποτέ. Σηκώθηκε όρθιος, ψηλάφισε το ακέραιο κορμί του κι έπειτα ξέσπασε σε δάκρυα στη  θέα του νεκρού αγνώστου που εμπιστεύτηκε να καθίσει  στη μηχανή του μη έχοντας άλλο τρόπο να επιστρέψει σπίτι του.

Αργότερα, λίγο πριν αποκοιμηθεί, αποφάσισε να συναντήσει την Κριστίν το ξημέρωμα στο λιμάνι. Να σαλπάρουν μαζί για το νησί του Έρωτα. Το μετάνιωσε αμέσως. Οι καταστάσεις πρέπει να βιώνονται στο χρόνο που η μοίρα ορίζει. Καμία καθυστέρηση δεν είναι τυχαία. Το ξακουστό ηλιοβασίλεμα μπορούσε να περιμένει, πιστό, πέντε ακόμα ημέρες.

“..και νύχτες”  αναστέναξε.

Θ.Κ.

Το μπαούλο

Πάει καιρός - Μελίνα Ασλανίδου

Επέστρεψες πάλι εδώ,
στο ξεκλείδωτο μπαούλο των αναμνήσεων.
Μου έλειψες..

Σε σκεφτόμουν κι εχθές,
μα σήμερα μου λείπεις περισσότερο.
Πάνε χρόνια..

Σε σκεφτόμουν και πέρυσι,
το ίδιο πρωινό.
Σαν υπενθύμιση χτυπάει στο μυαλό μου,
του χρόνου τούτη η μέρα.

Σε σκεφτόμουν και τότε,
που ξύπνησα και δεν ήσουν στο πλευρό μου.
Μακάρι να κοιμόμουν ακόμα..

Θέλω να σε δω, να σε ακουμπήσω,
μα μου έφυγες.
Πάει καιρός..

Πρέπει να πάψω να σε σκέφτομαι,
να κλειδώσω για πάντα το μπαούλο.
Μα εκείνο το κλειδί που φτιάξαμε μαζί,
εσύ το έκρυψες.

Θ.Κ.


Πάει καιρός - Μελίνα Ασλανίδου

Σελ. 22

 ΦΙΛΩΝ ΣΟΦΙΕΣ

203 αποφθέγματα. Το δικό μου θα βρείτε στη Σελ. 22
Κατεβάστε Δωρεάν το e-book από το link

ιδέα - επιμέλεια:
Ο άνθρωπος στο ΝηΣί: Νικόλας Σμυρνάκης

ΦΙΛΩΝ ΣΟΦΙΕΣ

Το εξώφυλλο

4ος Όροφος - Βιβλία

Το βλέμμα σου καρφώνεται στο κεντρικό ράφι με τις νέες παραλαβές.
Παγώνεις.
Ένα βιβλίο, δεκάδες αντίτυπα.
Το εξώφυλλο έχει το όνομα σου.
Μα πως;
Εσύ δεν το είχες στείλει ποτέ για έκδοση.
Ο πάγος λιώνει, γίνεται κρύος ιδρώτας.
Απλώνεις το χέρι σου στο πιο κοντινό αντίτυπο.
Διαβάζεις προσεκτικά την περίληψη.
Η ζωή σου σε ένα οπισθόφυλλο.
Όλες οι σκέψεις, οι εμπειρίες.. τα μυστικά σου.
Τυπωμένα προς πώληση.
Τα δάκτυλα σου μουσκεύουν τη σελίδα 369 "..η Μπέτη είναι νεκρή."
Το κλείνεις.
Πονάς καθώς σωριάζεσαι στο πάτωμα.
Το εξώφυλλο έχει το όνομα σου, ψηλά με κεφαλαία γράμματα.
Δεν είσαι η συγγραφέας του, είσαι ο Τίτλος του.
Εγώ έγραψα το βιβλίο!

Θ.Κ.

Beth Ditto - I wrote the book

Ο από μηχανής θεός

Πράξη 1: Η Συνάντηση

Είχαν ήδη αργήσει πέντε λεπτά. Ο νεαρός Θάνος στεκόταν και τους περίμενε έξω από το κτίριο του θεάτρου. Ήταν μια όμορφη βραδιά του Απρίλη, όμως παρόλη την άνοδο της θερμοκρασίας ένιωθε ένα ρίγος κάθε φορά που το ελαφρύ αεράκι διαπερνούσε τη ζακέτα του. Είχε διαβάσει από τρεις φορές, τουλάχιστον, τη φωτεινή επιγραφή με τον τίτλο και τα ονόματα των ηθοποιών.

«Η Ευγενία σε Αδιέξοδο» αναβόσβηνε με μεγάλα γράμματα εμπρός του. Υπέθεσε, όχι και τόσο ευχάριστα, ότι θα παρακολουθούσαν άλλη μια παράσταση με θέμα τα ψυχολογικά αδιέξοδα μιας γυναίκας. Από όσο είχε ενημερωθεί, πρόκειται για σύγχρονη διασκευή κάποιας αρχαίας τραγωδίας, αλλά δε θυμόταν ποιας. Και ενώ βασάνιζε το μυαλό του να θυμηθεί, αντίκρισε τον φίλο του το Μιχάλη να πλησιάζει συνοδευόμενος από μια κοπέλα.

«Στην ώρα σου όπως πάντα» ειρωνεύτηκε ο Θάνος.

Ο Μιχάλης έκανε πως δεν τον άκουσε και προχώρησε στις συστάσεις «Από δω η Ειρήνη. Ειρήνη, ο φίλος μου ο Θάνος». Αντάλλαξαν χειραψία. «Άντε πάμε μέσα. Η παράσταση αρχίζει όπου να ‘ναι»  τους παρότρυνε «Τα εισιτήρια τα έχω εγώ»

«Ναι, ναι. Τώρα σε έπιασε το άγχος.» παραπονέθηκε ο Θάνος «Τόση ώρα που περίμενα στο κρύο, δεν..»
«Ε, όχι και κρύο.» τον διέκοψε η Ειρήνη χαρωπά και εισήλθε πρώτη στο φουαγιέ.

Ο Θάνος την παρατήρησε όπως περπατούσε εμπρός τους. Είχε καστανόξανθα ίσια μαλλιά μέχρι τους ώμους, φορούσε μια κοντή ροζ φούστα που κολάκευε τα μακριά πόδια της, χαμηλά παπούτσια και ένα λευκό ζακετάκι. Το άβαφτο πρόσωπο της και το υπέροχο λευκό της δέρμα τον γοήτευσαν. Σκούντηξε με τον ώμο του τον Μιχάλη και με ένα σούφρωμα των χειλιών του του έδειξε πως την ενέκρινε.
 Εκείνη κοντοστάθηκε, γύρισε τους κοίταξε και χαμογέλασε πλατιά.

«Πάνω;» ρώτησε, με το δάχτυλο της έδειχνε τις σκάλες. Ο Μιχάλης της έγνεψε καταφατικά και ενημέρωσε τον Θάνο ότι είχε κλείσει θέσεις στο θεωρείο, 1^η σειρά.

«Με θέα από ψηλά λοιπόν» είπε ο Θάνος και ανέβηκαν.

Το θέατρο δεν ήταν μεγάλο. Οχτώ σειρές κάτω και πέντε επάνω. Τα καθίσματα ήταν αναπαυτικά και πρόσφατα ανακαινισμένα. Ο Μιχάλης κάθισε στη μέση για να είναι κοντά και στους δυο. Σε μια αίθουσα που όλο και γέμιζε, οι τρεις τους σε μια στιγμή αμήχανης σιωπής, αφέθηκαν στη φασαρία του πλήθους.

«Διασκευή ποιας αρχαία τραγωδίας είναι το θεατρικό;» έσπασε τον πάγο Θάνος.

«Καλά ρε. Εδώ και τρεις μήνες μας πρήζει ο Άρης. Πάλι το ξέχασες;» τον επίπληξε ο φίλος του.

«Αφού με ξέρεις, δεν τα πάω καλά με τα αρχαία. Είδες το όνομα του Άρη; Κάτω – κάτω στην μαρκίζα. Κανά δίλεπτο θα παίξει ο ατάλαντος.» γέλασε δυνατά χλευάζοντας τον φίλο τους που συμμετείχε στην παράσταση.

«Ο ρόλος του, ένα μυστήριο» είπε ο Μιχάλης στην Ειρήνη «Χρυσό τον κάναμε για να μας πει. Τίποτα αυτός.»

«Και να ‘μαστε. Ήρθαμε!» είπε εύθυμα ο Θάνος «Τελικά θα μου πεις;» ξαναρώτησε τον Μιχάλη.

«Ιφιγένεια εν Ταύροις» του απάντησε η Ειρήνη.

Τα φώτα έσβησαν.

Πράξη 2: Η Παράσταση

Οι φωνές και τα γέλια σταμάτησαν στο σκοτάδι. Μια απαλή μουσική με ξαφνικές εντάσεις που προκαλούσαν αγωνία ξεκίνησε να παίζει. Η σκηνή φωτιζόταν ελάχιστα σε διάφορα σημεία ώστε να προκαλεί μυστήριο στο μάτι του θεατή. Ελάχιστα αντικείμενα μπορούσε να διακρίνει κανείς από το όλο σκηνικό.

Δυο φιγούρες ξεπρόβαλαν από αριστερά. Κινήθηκαν στο χώρο αργά. Δεν μιλούσαν.

Ο Θάνος πλησίασε στο αφτί του Μιχάλη και τον ρώτησε αν τους ξεχωρίζει. «Νομίζω» του είπε «αυτός δεξιά είναι ο Άρης». Ο Μιχάλης ανασήκωσε τους ώμους του «Δε μπορώ να καταλάβω. Είναι πολύ σκοτεινά» του απάντησε και συνέχισαν να παρακολουθούν.

Για μερικά λεπτά στην παράσταση κυριαρχούσαν οι ήχοι από μετακινούμενα έπιπλα και συρτάρια που ανοιγόκλειναν από τους ηθοποιούς. Έπειτα πάλι ησυχία. Οι φιγούρες πλησίασαν η μια την άλλη.

«Βρήκες τίποτα» ρώτησε μια αντρική φωνή.

«Ναι» απάντησε ο δεύτερος. «Το χρηματοκιβώτιο είναι πίσω από τον μεγάλο πίνακα. Έχεις το κλειδί;»

«Όχι» είπε ο άλλος «Έψαξα όλα τα συρτάρια. Δεν το βρήκα πουθενά. Ίσως το ‘χει κρύψει αλλού ο καριόλης.»

«Ξαναψάξε»

Η μουσική δυνάμωσε ξαφνικά, δημιουργώντας ταχυπαλμία στους θεατές και τα φώτα στη σκηνή άναψαν αποκαλύπτοντας το σκηνικό ενός σαλονιού, τους δυο άντρες(προφανώς κλέφτες) και έναν ακόμα άντρα να στέκεται στην άκρη δεξιά. Τα έπιπλα ήταν παλιά και φθαρμένα. Μια πολυθρόνα, ένα σκαμπό, ανάμεσα τους ένα χαμηλό τραπεζάκι, πίσω από αυτά ένα σύνθετο με πολλά συρτάρια, στολισμένες κορνίζες, μια εσοχή με ποτήρια και δίπλα η κάβα γεμάτη μπουκάλια. Αριστερά από το μεγάλο σύνθετο υπήρχε μια πόρτα και δεξιά κρεμασμένος στον τοίχο ένας μεγάλος πίνακας.

Πλάι στον πίνακα αυτόν στεκόταν ο ψηλός και εύσωμος άντρας φορώντας την ρόμπα του. «Τι κάνετε εκεί αλήτες;» φώναξε. Οι δυο κλέφτες αιφνιδιασμένοι έτρεξαν προς την πόρτα. Ένας πυροβολισμός τους σταμάτησε. Ο ένας από τους δυο έπεσε στο πάτωμα. Το κοινό αναφώνησε. Ο άντρας δεξιά κρατούσε ένα όπλο που έβγαζε καπνό. Ο δεύτερος άντρας πάγωσε πλάι στον πυροβολημένο συνεργάτη του.

Μια κραυγή ακούστηκε από τη σκηνή και μια νέα γυναίκα, η Ευγενία, έκανε την είσοδο της αναστατωμένη. «Θωμά τι συμβαίνει;» σχεδόν ούρλιαξε. «Μείνε πίσω εσύ» της φώναξε και την τράβηξε από το χέρι «Κι εσύ απομακρύνσου από την πόρτα» είπε σημαδεύοντας τον όρθιο άντρα. Εκείνος με σκυμμένο το κεφάλι πλησίασε στην πολυθρόνα. Ο γεροδεμένος άντρας πήγε προς το μέρος του. Ακούμπησε το όπλο κάτω από το σαγόνι του και το έσπρωξε προς τα πάνω για να δει το πρόσωπό του.

Έκπληκτος  αναφώνησε «Εσύ δεν είσαι ο…» έχασε τα λόγια του.

«Ανέστη, αδελφέ μου» ούρλιαξε η Ευγενία. «Τι έκανες;».

Ο ψηλός άντρας τον χτύπησε στο σβέρκο με το όπλο και τον έριξε κάτω λιπόθυμο. Τα φώτα έσβησαν και πάλι, οι ηθοποιοί έφυγαν γρήγορα από τη σκηνή και το σκηνικό έκανε μια στροφή 180 μοιρών.

Ο Μιχάλης γύρισε προς τον Θάνο, κοιτάχτηκαν και ταυτόχρονα αναρωτήθηκαν «Που είναι ο Άρης;»

«Στην κονσόλα θα τον έχουν να ρυθμίζει τον ήχο».

«Μπα, μάλλον στα φώτα, άναμμα - σβήσιμο. Θα μπερδευτεί στην κονσόλα.»

Ξεσπάσαν σε γέλια. ‘Σσσσσουτ’ έκανε μια κυρία από πίσω. Η Ειρήνη ντράπηκε, δεν συνήθιζε να χαζολογάει στα θέατρα ούτε να δέχεται παρατηρήσεις. Ούτε καν μπορούσε να συμμετέχει στους αστεϊσμούς των αγοριών. Δεν γνώριζε τον φίλο τους. Σκούντηξε τον Μιχάλη με τον αγκώνα της και του έκανε νόημα με το δάχτυλο κολλημένο στα χείλη της να σωπάσει. Εκείνος υπάκουσε. Αισθάνθηκε μοιρασμένος ανάμεσα στον φίλο του και την κοπέλα που συνόδευε. Άπλωσε το χέρι του και την αγκάλιασε.  Έπρεπε να κρατήσει τις ισορροπίες.

Η παράσταση συνεχίστηκε. Το δράμα εξελίχθηκε μισό στο σαλόνι με το μαρτύριο της Ευγενίας από τον σκληρό και αρρωστημένο σύζυγο της, τον οποίο είχε αναγκαστεί να παντρευτεί από δέκα έξι χρονών. Την είχε εσώκλειστη μέσα στο σπίτι όλα αυτά τα χρόνια. Μακριά από την οικογένεια της και τον κοινωνικό της περίγυρο. Την είχε καταντήσει δούλα του σπιτιού και τον διεστραμμένων σεξουαλικών ορέξεων του. Έπρεπε να ξεφορτωθούν τον νεκρό κλέφτη και να τον βοηθήσει να κάνει το ίδιο με το ρεμάλι τον αδερφό της. Όλα αυτά βέβαια μέσω της βίας και των απειλών, δεν συνήθιζε να της συζητάει χάρες.

Από την άλλη είχε τον αδερφό της, στο υπόλοιπο μισό σκηνικό, που ήταν ένα σχεδόν άδειο υπνοδωμάτιο με ρημαγμένους τοίχους. Αυτός με τη σειρά του προσπαθούσε να την πείσει να τον σώσει και να αποδράσει μαζί του. Μεγάλο το δίλημμα και τα ρίσκα της. Από τη μια ο βάρβαρος σύζυγος της από τον οποίο ήθελε να φύγει και να γλυτώσει τα βασανιστήρια που την υπέβαλλε, και από την άλλη ο αδερφός της ο κλέφτης που ναι μεν τον αγαπούσε όμως τόσα χρόνια δεν πήγε ποτέ να τη βρει, να τη βοηθήσει. Και τι θα έκανε έξω στον πολιτισμό που έχει ξεχάσει πως είναι να κινείται ανάμεσα στους ανθρώπους;

Τελικά αποφάσισε να σώσει τον αδελφό της και την ίδια από τον τρελό σύζυγό της που τους είχε κλειδωμένους μέσα στο σπίτι. Το σχέδιο όμως δεν πήγε καλά. Ο Θωμάς τους πρόλαβε λίγο πριν σπάσουν την κλειδαριά με το όπλο, το οποίο βεβαία είχε αφήσει άσφαιρο όταν κατάλαβε τι ετοίμαζαν. Και όταν πια στάθηκε εμπόδιο στην έξοδο τους κρατώντας έναν μπαλτά για να τους πετσοκόψει, ήρθε η βοήθεια από ψηλά. Μια νέα παρουσία κατέβηκε πάνω από τους πρωταγωνιστές φορώντας μόνο ένα λευκό πανί και έχοντας βαμμένο άσπρο το πρόσωπο του.

«Να τος» φώναξε ο Μιχάλης.

«Ο από Μηχανής θεός» είπε η Ειρήνη.

«Ο Άρης» συμπλήρωσε ο Θάνος και σηκώθηκε χειροκροτώντας  θερμά τον φίλο του. Κάποιοι θεατές επηρεάστηκαν από τον ενθουσιασμό του και  έκαναν κι εκείνοι το ίδιο. Η παράσταση ωστόσο δεν είχε τελειώσει. Αφού ηρέμησε το ένθερμο κοινό, ο Άρης  έπαιξε τον ρόλο του, ο οποίος ήταν το φάντασμα του δολοφονημένου κλέφτη. Εμπόδισε τον αρρωστημένο σύζυγο να επαναλάβει ακόμα ένα φόνο, που θα ήταν διπλός αυτή τη φορά, και άνοιξε την κλειδωμένη πόρτα στα αδέλφια για να φύγουν.

«Τέλος καλό, όλα καλά!» είπε ο Μιχάλης.

Η αυλαία έπεσε. Τα φώτα άναψαν και οι ηθοποιοί υποκλίθηκαν στο κοινό. Ο Θάνος από το θεωρείο καθώς χειροκροτούσε, φώναξε «Αρηηηη… είσαι Θεός».

Πράξη 3: Το Αδιέξοδο

Ο Μιχάλης, η Ειρήνη και ο Θάνος περπάτησαν μέχρι την στάση του λεωφορείου τριακόσια περίπου μέτρα μακριά από το θέατρο. Γύρω τους όλοι συζητούσαν για την παράσταση, το ίδιοι κι εκείνοι.

«Θεαματική είσοδο έκανε το φιλαράκι μας.» παίνεψε ο Μιχάλης τον Άρη.

«Ναι. Τον είδες… σαν τον Ρουβά στο Appolon Palace, τότε που κατέβαινε με τα φτερά.» είπε ο Θάνος γελώντας «Όσο για την παράσταση, μια παρωδία»

«Εμένα μ’ άρεσε!» διαφώνησε η Ειρήνη «Είχε ενδιαφέρον, ένταση, ωραίους διαλόγους»

«Στον μονόλογο της Ευγενίας νύσταξα» συνέχισε ο Θάνος «Επίσης θα έπρεπε να  αλλάξουν το τέλος. Ο από μηχανής θεός και αηδίες. Αυτά ήταν για τις τραγωδίες των αρχαίων. Θα μπορούσε ο σεναριογράφος  να  δώσει μεγαλύτερη δύναμη στους ήρωες. Να τους κάνει πιο έξυπνους, πιο πανούργους. Τότε θα είχαμε μια πραγματική ανατροπή και μια πιο ενδιαφέρουσα διασκευή του δράματος. Την Ευγενία να σκοτώνει τον άντρα της, να σώζει τον αδερφός της και να φεύγει μόνη με τα εκατομμύρια του συγχωρεμένου!»

«Ε, δεν γίνετε αυτό που λες» τον διέκοψε ο Μιχάλης. «Είναι αντιδεοντολογικό να διασκευάζεις ένα αρχαίο δράμα και να του αλλάζεις τα βασικά του μέρη. Άλλωστε οι άνθρωποι πάντα θέλουμε να έχουμε την αίσθηση ότι κάποιος  μας βοηθάει. Είτε είναι από ψηλά, είτε από τους γύρω μας ή ακόμα κι ένας άσχετος που βρέθηκε στο δρόμο μας. Το έχουμε ανάγκη. Δεν γίνεται να αναιρέσεις ολόκληρη την τροπή ενός έργου.»

«Ο καθένας πρέπει να βρίσκει τη δύναμη ή τον τρόπο να αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις μόνος του, χωρίς να περιμένει βοήθεια. Εννοώ είναι λάθος σκεπτικό το να υπομένεις παθητικά και να περιμένεις από τρίτους να σε σώσουν. Πέρα από το θέατρο, μιλάω για την ίδια τη ζωή.» έφερε αντίλογο ο Θάνος. «Τότε που μου επιτέθηκαν να με ληστέψουν στο στενό, θυμάσαι; Τους έδωσα ότι είχα πάνω μου, λεφτά, κινητό, το ρολόι… όλα. Όμως δεν μ’ άφησαν να φύγω. Με χτύπησαν αλύπητα, ο ένας κρατούσε μαχαίρι. Πρώτη φορά φοβήθηκα τόσο. Έφαγα αρκετές, αλλά το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως θα γλυτώσω. Όταν ακούστηκε από μακριά η σειρήνα του περιπολικού και ταράχτηκαν για μια στιγμή. Τότε ήταν η ευκαιρία μου. Κλώτσησα τον ένα στα σκέλια, έσπρωξα τον άλλο και έτρεξα να σωθώ. Κανένας δεν ήρθε να με βοηθήσει.»

«Εμένα όμως τότε με το τρακάρισμα, που είχα στριμωχθεί μέσα στο αυτοκίνητο και αιμορραγούσα, αν δεν είχε περάσει τυχαία εκείνη τη νύχτα ένας περαστικός να με δει ίσως να ήμουν νεκρός τώρα.» είπε ο Μιχάλης «Ήταν ο δικός μου από μηχανής θεός». Απευθύνθηκε στην Ειρήνη «Εσύ τι λες; Ποια η άποψη σου;»

Εκείνη δίστασε στην αρχή να απαντήσει, όμως βρήκε  τη δική της χρυσή τομή. «Θα συμφωνήσω και με τους δυο. Ναι μεν είναι προτιμότερο να μπορείς να ξεπερνάς μόνος σου τις δυσκολίες. Αλλά ο καθένας μπορεί να βρεθεί σε αδιέξοδο και να μην υπάρχει τρόπος να βοηθήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Ένας τρίτος θα ήταν πραγματικά σωτήριος για να δώσει τη λύση. Άσε που αυτός ο τρίτος τα κάνει όλα πιο εύκολα, γιατί να ζοριζόμαστε;» κατέληξε να λέει γελώντας για να ελαφρύνει το κλίμα μεταξύ των αγοριών. «Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω βρεθεί ποτέ σε μια τόσο τραγική κατάσταση.»

Η ώρα πέρασε με την κουβέντα και δεν κατάλαβαν πόσο γρήγορα είχαν φτάσει στη στάση του λεωφορείου, το οποίο φαινόταν από μακριά να πλησιάζει.

«Λοιπόν, αγόρια καλή η παρέα σας, αλλά πρέπει να σας αφήσω» είπε η Ειρήνη και αγκάλιασε τον Μιχάλη. Εκείνος τη φίλησε στο στόμα πεταχτά και της πρότεινε να κοιμηθεί σπίτι του, όμως του αρνήθηκε. Το λεωφορείο φρέναρε πίσω τους, άνοιξαν οι πόρτες του. «Να προσέχετε» φώναξε καθώς έμπαινε μέσα. Κόλλησε το πρόσωπό της στο παράθυρο ενώ το μακρύ όχημα απομακρυνόταν.

Σ’ όλη τη διαδρομή σκεφτόταν την κουβέντα που προηγήθηκε. Απορροφήθηκε με τα λεγόμενα και την επιμονή του Θάνου. Κόντεψε να χάσει τη στάση της. Ευτυχώς κάποιος άλλος είχε πατήσει το κουμπί για να βγει στην ίδια στάση και ο θόρυβος την πόρτας την έκανε να συνειδητοποιήσει ότι έφτασε στον προορισμό της. Το σπίτι της απείχε τέσσερα τετράγωνα. Έστριψε δεξιά για να κατέβει τη μεγάλη κατηφόρα. Η ώρα ήταν περασμένες δώδεκα. Η γειτονιά της πάντα ήσυχη. Στο τέρμα της κατηφόρας έστριψε αριστερά και συνέχισε την πορεία της πάνω στο πεζοδρόμιο. Στην απέναντι μεριά δεν υπήρχαν σπίτια, μόνο χέρσες εκτάσεις και λίγα δέντρα.

Έπρεπε να περάσει από τρεις μεζονέτες, μια ερειπωμένη μονοκατοικία και μετά ξεκινούσαν οι τριώροφες πολυκατοικίες όπου σε ένα από τα διαμερίσματα έμενε εκείνη με την αδερφή της. Η σιωπή της νύχτας άρχισε να την ενοχλεί. Αναζήτησε κάποιο φως αναμμένο στα πρώτα σπίτια έστω και από τηλεόραση. Όμως τίποτα, όλα σκοτεινά. Αισθανόταν εντελώς μόνη και οι σκιές την τρόμαζαν.

Όταν έφτασε έξω από την ερειπωμένη μονοκατοικία με τον χορταριασμένο κήπο και τα σπασμένα παράθυρα στάθηκε για λίγο. Ένα πετραδάκι είχε μπει το παπούτσι της και την ενοχλούσε στο περπάτημα. Έσκυψε. Η σκουριασμένη αυλόπορτα του σπιτιού ήταν ανοιχτή. Έβγαλε το πετραδάκι αναποδογυρίζοντας  το παπούτσι της, έπειτα το ξαναφόρεσε και ίσιωσε το κορμί της. Μπροστά της στεκόταν τώρα ένας άγνωστος άντρας. Ήταν αξύριστος και μύριζε αλκοόλ. Η Ειρήνη αισθάνθηκε την καρδιά της να φεύγει από τη θέση της. Έκανε ένα βήμα πίσω.

«Συγνώμη σε τρόμαξα» της είπε με σταθερή φωνή ο άγνωστος «Ψάχνω ένα σπίτι. Ποια οδός είναι εδώ;»

«Ποια οδό ψάχνετε;» ρώτησε η Ειρήνη αγέλαστη.

«Άσε» της είπε απαξιωτικά «το βρήκα το σπίτι» και την άρπαξε από το λαιμό. Της έκλεισε το στόμα και την έσπρωξε μέσα στην αυλή του ερειπωμένου σπιτιού. Δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Την χτύπησε στα πλευρά και  την έσυρε στο βάθος της αυλής. Φώναξε «Βοήθεια» δυο φορές, αλλά της ξανακλείσε το στόμα με την χοντρή του παλάμη. Ξάπλωσε από πάνω πλακώνοντας  το κορμί της με το βάρος του. Τα πόδια της είχανε ματώσει από το σύρσιμο, ένιωθε ένα με το χώμα και το χορτάρι.

Με το ένα του χέρι της κρατούσε κλεισμένο το στόμα και με το άλλο πίεζε έναν σουγιά στο στήθος της. «Αν ξαναφωνάξεις θα σου καρφώσω πρώτα αυτόν και μετά το εργαλείο μου» είπε αγριεμένα. Έχωσε ένα μαντήλι βαθειά μέσα στο στόμα της. «Ηρέμισε και θα δεις πόσο καλά θα περάσουμε οι δυο μας.» Έκρυψε τον σουγιά στην κωλότσεπη του παντελονιού του. Της έγλυφε το λαιμό και την χούφτωνε με το ένα χέρι ενώ με το άλλο κρατούσε σφιχτά τα δικά της για να μην τον βαράει.

Η Ειρήνη έκλαιγε, τα δάκρυα της κυλούσαν στο έδαφος. Ήταν ανήμπορη, αδυνατούσε να τον χτυπήσει και να απαλλαγεί από τον όγκο του. Ήταν τόσο πιο δυνατός από αυτήν. Ήλπιζε ότι κάποιος θα την είχε ακούσει πρωτύτερα που φώναξε βοήθεια και από στιγμή σε στιγμή θα τον μάζευε η αστυνομία. Εκείνος άρχιζε να της σκίζει τα ρούχα. Τότε άκουσε έναν ήχο έξω από την αυλή. Μήπως ήταν ιδέα της, αναρωτήθηκε; Και όμως τον ξανάκουσε, ήταν βήματα γρήγορα βήματα που σταμάτησαν έξω από την αυλόπορτα. Νόμιζε ότι ήρθε κάποιος να τη σώσει όμως το γάβγισμα του σκύλου της έκοψε κάθε χαρά. Ο άντρας ανασηκώθηκε λίγο, του πέταξε μια πέτρα και ο σκύλος έφυγε.

«Τι έγινε; Χάρηκες; Νόμιζες ότι ήρθε ο σωτήρας σου;» την χαστούκισε τρεις φορές. «Κανείς δεν θα ‘ρθει». Ένιωθε  το καυλί του ανάμεσα στα μπούτια της. Κατέβασε το παντελόνι του αφού της έσκισε το εσώρουχο. Μπήκε απότομα στο μουνί της. Πόνεσε τόσο πολύ που νόμιζε ότι θα πέθαινε. Ένα αμάξι πέρασε τότε απ’ έξω. Σταμάτησε λίγο πιο κάτω χωρίς να σβήσει τη μηχανή. Οι ελπίδες της ξαναζωντάνεψαν. Ήθελε να ανοίξει το στόμα και να τσιρίξει για να την ακούσουν, πράγμα ακατόρθωτο. Τίποτα δεν έγινε. Το αμάξι έφυγε, ο βιαστής της συνέχισε να ξεφτιλίζει το κορμί της.

Μια πέτρα την ενοχλούσε στο κεφάλι. Αν δεν άλλαζε θέση αμέσως θα της το άνοιγε στα δυο. Και τότε πήρε την απόφαση. Κάτι έπρεπε να κάνει. Είχε δίκιο ο Θάνος, ήταν μόνη της, έπρεπε να αρπάξει τη στιγμή και να ξεφύγει. Το μόνο που της έμενε ήταν να τον παραπλανήσει. Σταμάτησε να κλαίει, άνοιξε τα πόδια της και τον δέχτηκε κι άλλο μέσα της. Κάποιες φίλες της έλεγαν «Αν δεν μπορείς να το αποφύγεις, απόλαυσε το». Η Ειρήνη όμως δεν ήταν παρθένα, μπορούσε να ξεχωρίσει την απόλαυση από την κτηνωδία. Ο βιαστής παρασύρθηκε από τι δική της χαλάρωση και αφέθηκε στο δικό της ρυθμό. Γέλασε. Γέλασε σαδιστικά καθώς της απελευθέρωνε τα χέρια για να ζουλίξει το γυμνό της στήθος.

«Έτσι θέλετε όλες. Αφού σας αρέσει, τσούλες»

Ήταν τα τελευταία του λόγια, πριν του ‘ρθει η πέτρα με δύναμη στο μέτωπο. Ζαλίστηκε. Δεν σταμάτησε να τον χτυπάει, αίματα πετάγονταν παντού. Τον έδιωξε από πάνω της. Τον έβλεπε να σπαρταράει και δεν σταμάτησε. Ακόμα κι όταν δεν ανέπνεε πια, εκείνη συνέχισε να τον βαράει.

Βγήκε ξανά στο πεζοδρόμιο, με σκισμένα και γεμάτα αίμα ρούχα, παραπατώντας. Πονούσε ολόκληρη, αλλά τουλάχιστον ήταν ζωντανή. Κατευθύνθηκε γοργά προς το σπίτι. Αισθανότανε τόσο βρώμικη όσο ποτέ άλλοτε στη ζωή της.

«Τελικά, δεν υπάρχει κανείς» ψέλλισε και άφησε την πέτρα να κυλήσει από την παλάμη της.

Θ.Κ.

Αποχαιρετισμός

Luz Casal - Un Ano de Amor

Ίδιος κι αυτός με τους άλλους.

Έρχονται, σε γοητεύουν, σου υπόσχονται και στο τέλος σε παρατάνε.
Ας αφήσω όμως τους προηγούμενους. Θα μιλήσω γι’ αυτόν, τον τελευταίο.

Αγάπες κι έρωτες δε μου πούλησε, ούτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Οι χαρές και τα γέλια δεν μας έλειψαν, λίγες οι στεναχώριες. 
Μου σύστησε και νέους συναδέλφους. 
Οι βόλτες μας μακρινές και τα ταξίδια ονειρεμένα.
Το σεξ ακόμα πιο κτηνώδες. 
Μου χάρισε και δεύτερο παιδί, τη Νόρα.

Δε στεναχωριέμαι  που μας παράτησε. 

Θα τον θυμάμαι για πάντα.

Όλους τους θυμάμαι, όλοι κάτι αφήνουν πίσω.

Καμία φορά αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν δεν υπήρχαν;

Δε θα υπήρχα ούτε εγώ, γιατί δίχως αυτούς θα τελείωνε η ζωή μας.

Κάθε χρόνος είναι  διαφορετικός  κι ο νέος φαντάζει ωραίος.

Καλό νέο χρόνο λοιπόν! Ευτυχισμένο το 2014!

Αντίο αγαπημένο 2013..

Θ.Κ

Luz Casal - Un Ano de Amor