Ζέστη.
Ζέστη 8ου μήνα, αυγουστιάτικη.
Αφόρητη ζέστη.
Δε σε νοιάζει, η δροσιά απλώνεται ελάχιστα εκατοστά πιο πέρα από τα πόδια σου.
Βουτάς, μουσκεύεσαι, κολυμπάς, ξαναβουτάς. Δε θες να βγεις από μέσα της πριν κάνουν ζάρες τα δάκτυλα σου.
Παρατηρείς τα ημίγυμνα κορμιά που στάζουν, από τη ζέστη. Δεν ήταν τόσα πρωτύτερα, η παραλία δείχνει διαφορετική.
Οχτώ ομπρέλες και μια ξαπλώστρα. Σ΄ αυτήν θες να πας, στη σκιά της να αράξεις. Και ξαναβγαίνεις στη ζέστη.
Η ξαπλώστρα έχει ιδιοκτήτη, δε σου κάνει χώρο μα εσύ θες να πας.
"Πάμε να φύγουμε;" σου λέει ένας φίλος.
"Με τέτοια ζέστη;" τον κοιτάς ικετευτηκά "Ας μείνουμε ως τις 20:00"
Την καλύτερη ώρα, που πέφτει ο ήλιος, που κλείνουν οι ομπρέλες κι ερωτεύονται τα κορμιά. Μόνο αυτό του ζητας.
Στριμώχνεσαι στη ξένη ξαπλώστρα.
Και κάτω από τη σκιά της ομπρέλας δεν έχει πια ζέστη, αλλά.. καύσωνα.
Θ.Κ
17/8/2015
