Los abrazos rotos - Alberto Iglesias
Έξυσα το κερί με τα νύχια,
έσκισε το δέρμα μου.
Έγινε το λευκό χαλί,
παρδαλό χάλι.
Χρώματα σκόρπια..
κόκκινο, καφέ, πράσινο, γαλάζιο, κοραλλί.
Στρώσεις λιωμένου κεριού
χρόνων.
Το σήκωσα στο φως,
τώρα το έβλεπα καθαρά.
Το γυάλινο μπουκάλι του έρωτα,
αυτό που πρωτομοιραστήκαμε στόμα με στόμα.
Αυτό που μας ρούφηξε στο μεθυστικό υγρό του πάθους και της ακολασίας.
Πίστευα πως θα μας φώτιζε για πάντα,
με κάθε φιτίλι.
Πως θα αρωμάτιζε τις ψυχές μας αιώνια,
με κάθε κερί.
Όμως.. ράγισε.
Θ.Κ.
Los abrazos rotos - Alberto Iglesias
