Αργά, απρόθυμα.
Σαν δέντρο σε επισφαλές πρανές, που το έδαφος του όλο και βουλιάζει.
Κοιτάζω εμβρόντητος το βαθύπεδο των βουνών.
Με περιμένει θαρρώ.
Το μόνο που με βαστάει είναι ένας κόμπος στον λαιμό.
Ώσπου το γέρικο κλαδί σπάει
..παίρνω με δυσκολία μια ανάσα, μια δεύτερη, μια τρίτη
Κάποτε δέσποζα, μόνος και υπερήφανος.
Ψηλά όπως το μοναχικό αγέρωχο δέντρο.
Εκεί στην κορυφή!
Τώρα γέρνω όπως κι εκείνο
..δε με θέλει κοντά του
Αμείλικτο με πετάει στο κενό.
Τώρα γέρνω όπως κι εκείνο
..δε με θέλει κοντά του
Αμείλικτο με πετάει στο κενό.
Μα η πτώση θέλει χέρια να με βαστάξουν για να μην τσακιστώ.
Χέρια να με πνίξουν στην αγκαλιά τους.
Πουθενά
..πετάω, ζαλίζομαι, γκρεμίζομαι και σπάω.
Όχι, δεν είναι τα δέντρα μοναχικά.
Εμείς είμαστε δειλοί που αδυνατούμε να ζούμε μονάχοι.
Θ.Κ.
