Ροζ Καρδιές

"Μιλήστε" μας είπαν.
"Γνωριστείτε! Βρείτε κοινά, διαφορές"
Τέσσερις άγνωστοι σε ένα δωμάτιο. Δεν ήταν παιχνίδι, έπρεπε να μάθουμε να επικοινωνούμε, λες και ήμασταν παιδιά. Αλλά δεν ήμασταν παιδιά, χαμένοι ήμασταν. Στην ψηφιακή απομόνωση. Αυτή που επικοινωνείς με τα δάκτυλα, πληκτρολογώντας.
Μετά μας χώρισαν σε δυάδες. Οι δυο θα μιλάνε και οι υπόλοιποι θα ακούνε, μονο.
"Δε θα κάνετε διάλογο" είπαν.
΄Επρεπε να μάθουμε να ακούμε, να συγκεντρωνόμαστε σε όσα έχει ο άλλος να μας πει. Τι μου είπε; Ναι, κάτι για τη σχολή του, δέκα χρόνια έκανε να την τελειώσει. Ξεφτέρι, σκέφτηκα από μέσα μου. Όχι, όχι δεν έπρεπε να σχολιάζω όυτε να κατακρίνω. Μόνο να τον ακούω!
Και μετά να μ' ακούσει κι αυτός. Του τα είπα κι εγώ, στα 23 μου έβγαλα δίπλωμα αυτοκινήτου. ΄Αργησα, έτσι νόμιζα, αλλά τα κατάφερα!
Και πέρασε η ώρα συζητώντας, μαζευτηκανε κι άλλοι μετά. Γίναμε καμια εικοσαριά. Ανταλλάξαμε ιδέες, εμπειρίες, γελάσαμε, σοβαρευτήκαμε, μας πήγαν και για φαγητό.
Στο τέλος μας έδωσαν και από μια χάρτινη ροζ καρδιά. Γράψτε κάτι που ακούσατε σήμερα, κάτι που σας εντυπωσίασε και δώστε την κάρδιά σ' αυτόν που το είπε ή το προκάλεσε.
Δυο άτομα μου έδωσαν τις καρδιές τους. Πόσο όμορφα ένιωσα! Τη δική μου δεν την έδωσα σε κανέναν..
Πείραμα μάλλον ήταν. Ποιό το ζητούμενο του; Ποια τα αποτελέσματα;
Ήθελαν να δημιουργήσουν έναν δεσμό μεταξύ μας. Να μάθουμε να κερδίζουμε την εμπιστοσύνη και την εκτίμηση, με τον διάλογο. Πέτυχε;
Ο χρόνος θα δείξει. Είναι πολλά που πρέπει να γίνουν, πολλά που πρέπει ακόμα να ειπωθούν. Και θα αρχίσω με εσένα..

"Αν κάτι άργησα να μάθω, είναι να σ' αγαπάω. Δεν ήξερα πως γίνεται, δεν ήξερα αν το αξίζεις, δεν ήξερα αν ήσουν εσύ ή κάποιος που θα ήθελες να μοιάζεις. Οι πράξεις σου με έπεισαν, τα λάθη σου που σε ωρίμασαν και οι επιλογές σου που σε έφεραν εδώ μαζί μου απόψε!"
Κόλλησα το ρόζ χαρτάκι στον καθρέπτη κι έγραψα μέσα
"Χαμογέλα μου!"

Θ.Κ.