Διαβάζω για δεύτερη φορά την ίδια παράγραφο. Τα μάτια μου κλείνουν ανά δύο προτάσεις.
Είμαι έτοιμος να παραδοθώ στο μαξιλάρι όμως ένας γνώριμος ήχος από το χωλ κάνει το κορμί μου να ανατριχιάσει. Μένω παγωμένος στο κρεβάτι με αφτιά προσηλωμένα.
Ακούγεται ξανά. Η καρδιά μου πάλλεται σε ρυθμούς πανικού. Κινούμε αθόρυβα έξω από τα σκεπάσματα. Με τρεμάμενα χέρια ανοίγω το ένα φύλλο της ντουλάπας και κρύβομαι πίσω από τα παραφορτωμένα κρεμαστάρια.
Σακάκια, μπουφάν, παντελόνια, πουκάμισα, γραβάτες. Δεν τα βλέπω μες το σκοτάδι, όμως τα νιώθω επάνω μου. Όχι όπως κάποτε που τα φόραγα. Τότε κάλυπταν τη γύμνια μου, με συνόδευαν. Νιώθω να με έχουν στριμώξει, προσπαθούν να με πνίξουν θαρρώ. Υψωμένα μανίκια, με διεκδικούν, "Φόρεσε με" μου ψιθυρίζουν ασταμάτητα κι επίμονα. Δύσπνοια. Πετάγομαι αλαφιασμένος έξω από τη ντουλάπα.
Ο ήχος στο χωλ συνεχίζει να γρατζουνάει τα τύμπανα μου. Σύρσιμο στο κρύο πάτωμα. Επαναλαμβάνεται πιο έντονα, πιο έντονα, πιο έντονα. Κάνει σαν τρελό.
Είναι οι παντόφλες μου. Εκείνες που για χρόνια τις πατούσες μου ζέσταιναν. Που κάποια στιγμή πάλιωσαν και τις πέταξα. Τώρα με στοιχειώνουν.
Ανάβω τη λάμπα. Οι παντόφλες σιωπούν. Παρατηρώ το κάθε ρούχο ξεχωριστά, όλα τα θαύμασα έστω για μια φορά στην ζωή τους. Κανένα δε θα πετάξω ξανά. Ίσως μερικά να χαρίσω..
Διαβάζω για τρίτη φορά την ίδια παράγραφο. Νομίζω είδα όνειρο.
Τσακίζω τη σελίδα 512 και αφήνω το βαρύ βιβλίο στο κομοδίνο. Οι πυτζάμες μου σιγοτραγουδούν, σαν να με νανουρίζουν.
Θ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου