Η πλάνη της Αθωότητας

Death in Vegas - Dirge

Τα λουλούδια όταν ανθίζουν δε διαλέγουν το χρώμα τους.

Το ίδιο κι εμείς,

γεννιόμαστε αγνοί, δεν το επιλέγουμε.

Το βλέμμα..

χαμηλωμένο, στραμμένο αλλού.
Τα μαλλιά..
δεμένα, μαζεμένα.

Τα ρούχα..

καθαρά, σκεπάζουν τη γύμνια.

Τα παπούτσια..

φλατ.

Το άρωμα..

άνθος σε αγρό.

Το χρώμα..

Λευκό.

Τα λουλούδια καλλιεργούν το άρωμα τους.

Το ίδιο κι εμείς.

Γύρω μας ρέουν ποτάμια,

το νερό μας θρέφει, μας ωριμάζει, μας παρασύρει.

Μάτια ανήσυχα.
Μαλλιά λυτά, 
όμορφα χτενισμένα.

Τα ρούχα ανάλαφρα, 
διαγράφουν το κορμί που καλύπτουν.

Στα πόδια νεανικά πέδιλα,

χρώμα λιλά.

Και το άρωμα.. Έρωτας!


Οι άνθρωποι εξαπατούν και εξαπατώνται.
Όπως και τα λουλούδια.
Η ομορφιά κρύβει αγκάθια, η οσμή δηλητήριο και το χάδι ξερίζωμα. 

Το κεφάλι υψωμένο, 
τα μαλλιά κυματιστά.

Το βλέμμα διαπερνά και υπόσχεται.

Το σώμα γυμνό, 
ξαπλωμένο.
Γόβες, 
στο χρώμα του αίματος.
Άρωμα.. θανάτου.


Ενηλικιωνόμαστε σε διαφορετικές όψεις.

Όψεις που ποτέ δεν επιλέξαμε, 
που ίσως μετατρέψαμε.
Δεν είμαστε μόνο αυτό που βλέπουν οι άλλοι, 

είμαστε κι ότι αναδύεται μέσα από εμάς.
Μοιάζουμε αθώοι ή λάγνοι, 
μεγάλη πλάνη.

Θ.Κ.

Έμπνευση - Stoker